ยายนางฟ้า กับ เทวดาร่างมนุษย์
สวัสดีครับ ผมมีชื่อว่า “ฟอล”
วันนี้ผมมีเรื่องเล่าดีๆเป็นเรื่องของผมที่เป็นความลับอยู่อย่างนึง
ที่ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังแล้วก็อีกเรื่องนึงเป็นเรื่องของผม…กับผู้หญิงคนหนึ่ง
เขาเป็นคนที่ผมรักมาก ถึงแม้ว่าเรา 2
คนจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็เถอะครับ พร้อมแล้วไปฟังกันเลยดีกว่าครับ
เรื่องนี้เริ่มต้นมาจาก บนสวรรค์!?
“สวัสดีค่ะฉันชื่อ
มิเอเล่ เรียกสั้นๆว่า มิล ก็ได้ค่ะ
ฉันเป็นนางฟ้าเก็บละอองภูติที่ถึงแม้ว่าจะไม่มีละอองภูติเลยก็ตาม
ฉันอยากเป็นนางฟ้ารักษามนุษย์นะค่ะ ถึงแม้ว่ามนุษย์จะไม่ต้องการเราก็ตาม!?”
เสียงของหญิงนามมิเอเล่ หรือ มิล พูดขึ้น
“แหม
พูดพรีเซนต์ตัวเองใหญ่เลยนะ แม่มิเอเล่” เสียงของหญิงอีกคนหนึ่งพูด
เธอมีนามว่า โฟร์
“โฟร์วันนี้เธอไม่ไปทำงานเป็นนางฟ้ารักษามนุษย์หรอ?” มิเอเล่ถามขึ้นอย่างสงสัย
“แหม ก็ฉันมีแฟนเป็นถึงทูตใหญ่ของเหล่านางฟ้าที่แองเจนลินาแห่งนี้เลยนี่
จะให้ฉันทำอะไรอีกล่ะ?” โฟร์พูดโอ้อวดตัวเองอย่างภูมใจให้มิเอเล่ฟัง
“เป็นเธอนี่ก็ดีนะจะทำหรือไม่ทำอะไรก็ได้
เฮ้อ” มิเอเล่ถอนใจเมื่อได้ฟังคำบอกเล่า โอ้อวดของโฟร์
“เธออย่าเสียใจไปเลยน่า
อย่าลืมนะว่าอีกหน่อยถ้าเธอ up level
ขึ้นได้เธอก็จะได้เป็นนางฟ้ารักษามนุษย์แล้วนี่”
“ถึงกระนั้น
ฉันก็ยังอิจฉาเธออยู่ดีนั่นแหละ” มิเอเล่พูดให้โฟร์ฟัง
(ทันใดนั้น)
“มิเอเล่ มิเอเล่จัง
อยู่ไหนๆ มิเอเล่ มิเอเล่จัง” เสียงหวานละมุนของหนุ่มนามว่า
ปีเตอร์ ร้องเรียกตะโกนหามิเอเล่
“ฉันอยู่นี่ๆ ปีเตอร์ๆ
ฉันอยู่นี่” มิเอเล่ตอบรับคำถามของปีเตอร์
“อ้าวมิเอเล่และ ท่านโฟร์
ข้าขอน้อมคาระวะ” ปีเตอร์พูดอย่างเกร็งใจที่ต้องเจอโฟร์
“555 นายทำอะไรเนี่ยท่านโฟร์อะไรกัน
เรียกโฟร์นี่แหละ” โฟร์พูดให้ปีเตอร์ฟัง
“ขอรับๆ” ปีเตอร์ขานรับ
“ว่าแต่…ปีเตอร์มีอะไรหรอจ้ะ” มิเอเล่ถามอย่างสงสัย
“อ๋อ
พอดีท่านทูตใหญ่แห่งอาชีพเรียกมิเอเล่นะครับ”
ปีเตอร์พูดอย่างสบายใจ
“เรียกทำไมน้า
แต่มิเอเล่ขอตัวก่อนละกันนะค่ะ สวัสดีค่ะ” มิเอเล่พูดลนลานแล้วก็เดินออกไป
(ฝ่ายท่านทูตใหญ่แห่งอาชีพ)
“ปีเตอร์อยู่ไหนเนี่ย
ให้ไปตามมิเอเล่ตั้งนานแล้ว” ท่านทูตใหญ่แห่งอาชีพหรือ เลฟ
บอกมือขวานาม เอฟ อย่างโมโห
“เอ่อ…กระผมคิดว่าปีเตอร์น่าจะกำลังไปตามอยู่นะขอรับ”
เอฟพูดอย่างกลัวๆ
ปัง!!! (เสียงประตูดังขึ้น) “ขออนุญาตครับ” ปีเตอร์พูด
“ทำไมเจ้าถึงมาช้าบอกข้าสิ” เลฟโมโหหนักมาก
“เอ่อ…คือ มิเอเล่เค้า…เค้าไปเข้าห้องน้ำมานะครับ” ปีเตอร์เผลอพูดโกหกออกไป
“จริงเหรอ มิเอเล่” ท่านทูตใหญ่ถาม
“เอ่อ…ใช่ค่ะๆ” มิเอเล่พูดตามน้ำไป
“เอาล่ะ ปีเตอร์
ไม่มีอะไรแล้วเจ้าจงกลับไปได้” ท่านทูตใหญ่ออกคำสั่ง
“ขอ…ขอรับ ขอลาคารวะขอรับ” ปีเตอร์กล่าวลา
“เอ่อ…ว่าแต่ ท่านทูตใหญ่เรียกมิเอเล่มาทำไมเจ้าค่ะ”
มิเอเล่ถามอย่างสงสัย
“เรื่องที่จะบอกก็คือ
เจ้าต้องไปทำงานเป็นนางฟ้ารักษามนุษย์” “ที่โลกมนุษย์” ท่านทูตใหญ่บอกมิเอเล่
“จะ…จริงหรอค้ะ?” มิเอเล่ถามอย่างสงสัย
“ก็ใช่นะสิ
วันพรุ่งนี้เจ้าออกเดินทางได้เลย เอาล่ะไปได้แล้ว อ้อ เรียกโฟร์มาพบจ้าด้วยนะ
เจ้าไปได้แล้ว” ท่านทูตใหญ่สั่ง
“กระหม่อม ขอกราบทูลลาเจ้าค่ะ” มิเอเล่พูดอย่างเศร้าสร้อย
(วันพรุ่งนี้)
“เราคงต้องไปเสียแล้วสินะ
ลาก่อนนะ แองเจนล่า” มิเอเล่พูดแล้วเดินจากไป
(ตู้ม!!!) (ประตูสวรรค์เปิดขึ้น)
“อ๊ากกกกกกกกกก ตู้มมม”
มิเอเล่ตะโกนอย่างดัง
“โอ๊ย!!! เจ็บบบ” มิเอเล่บ่น
“เดี๋ยวเราไปเก็บบอลแป๊ปนึง” เสียงของชายปริศนาดังขึ้น
“อยู่ไหนนะ” ชายปริศนาคร่ำครวญ
“เฮ้ย เธอเป็นใคร
มาอยู่บ้านฉันได้ยังไงเนี่ย” ชายปริศนาพูด
“อ๊ะ มนุษย์” มิเอเล่เป็นลมไป
“เฮ้ย คุณ” ชายปริศนาพูด
“นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอกับเค้า
ชายปริศนาคนนั้นคือผมเองละครับ ผมฟอลเอง”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น