วันต่อมา
“ห้ะ
เธอเป็นนางฟ้าหรอกหรือ” ฟอลถามอย่างไม่น่าเชื่อ
“เบาๆสิ
เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาได้ยิน แต่…ก็จริงนั่นแหละ” มิเอเล่บอกฟอล
“คุยกับใครนะฟอล” คามิรา แม่ของฟอลถาม
“เอ่อ…เปล่าครับๆ” ฟอลโกหกไป
“ฉันคงต้องพักกับคุณตลอดแล้วละ
แต่เดี๋ยวฉันจะทำให้มนุษย์คนอื่นไม่เห็น ยกเว้นคุณก็แล้วกัน ห้ามมีแต่นะ” มิเอเล่สั่ง
“เอ่อ…ก็ได้ แต่…” ฟอลพูดแต่ถูกมิเอเล่ขัดเสียก่อน
“พรุ่งนี้
ฉันจะต้องไปหาโรงเรียนของเหล่ามนุษย์เรียนแล้วนะ” มิเอเล่หนักใจ
“แล้วเธอจะไปโรงเรียนไหนละ”
ฟอลถามมิเอเล่
“โรงเรียน คอเรสเพส
แอสเวิลด์” มิเอเล่พูดต่อ “แต่ตอนนี้ฉันคงต้องไปธุระแล้วละ
ไว้เจอกันคุณตอน” มิเอเล่พูด
“เดี๋ยวมิเอเล่
โรงเรียนนั้นเป็นโรงเรียนของฉัน และฉันก็ไม่ได้ชื่อตอนด้วย มิเอเล่” ฟอลพูดอย่างรวดเร็วแต่มิเอเล่ไปแล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้น
“สวัสดีฟอล
เป็นไงสบายดีหรือเปล่า เห็นเมื่อวานนายไปเก็บบอลแล้วก็หายไปเลย
พวกเราตกใจกันแทบแย่” เพื่อนสนิทของฟอลชื่อ นาย
ทักทายเสียงใส
“ปะ…เปล่า ฉันสบายดี” ฟอลพูดอย่างกังวลใจอีกครั้งหนึ่ง
ปัง เสียงประตูเปิดขึ้นฟอล
พบว่ามีคนล้อมรอบอยู่เต็มโต๊ะตัวหนึ่ง
ที่มีเสียงพูดคุยกันอย่างดังสนั่นไปจนถึงอาคารเรียนชั้นนอก
และเสียงนั้นก็ดังไปถึงหูของอาจารย์ สินซ์ เอฟเวอร์โคฟตาร์ ครูผู้สอนวิชาสงบนิ่ง
“พวกเธอพูดเสียงดังไปแล้วนะ” อาจารย์สินซ์ ตะคอกเสียง
“เอ่อ…ขอประทานโทษครับอาจารย์สินซ์” วี หัวหน้าห้องพูดขึ้น
“อย่าให้เกิดเสียงดังขึ้นอีกนะ
ฉันรำคาญ” อาจารย์สินซ์พูดขึ้น
(นักเรียนทุกคนเตรียมตัวเข้าเรียนแล้ว)
“เอ่อ…ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณมิเอเล่” วี
พูดขึ้นอย่างดัง
“เช่นกันค่ะ คุณวี”
มิเอเล่พูดถ่อมตน
“มิเอเล่ นั่นเธอหรอ!?”
ฟอลพูดอย่างตกใจ
“สวัสดีคุณฟอล วันนี้ฉันไปนอนบ้านคุณเหมือนเดิมนะ”
มิเอเล่พูดอย่างสบายใจ
“ห้ะ!?” ทุกคนในห้องพูดพร้อมกัน
(แต่คนที่ดูโกรธที่สุดคือวี)
“แต่…พวกเราเพิ่งรู้จักเธอนี่มิเอเล่ ทำไมเธอถึงได้ไปนอนบ้านฟอลละ” วี พูดด้วยอารมณ์ฉุนโกรธ
(ฟอลไม่ชอบวี)
“แล้วนายล่ะ
ทำเป็นเท่ห์ หัวหน้าห้องเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก” ฟอลตอบกลับ
“พอทีเถอะ ทั้งคู่เลย นั่งได้แล้ว
คุณวี คุณฟอล” มิเอเล่พูดบ้าง
(อาจารย์เข้ามา)
“สวัสดีจ้ะ นักเรียน
ครูชื่อครูวีนัสนะจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จัก
ครูขอให้นักเรียนทุกคนเดินออกมาหน้าสายชั้นเพื่อแนะนำตัวเองและหยิบฉลากเลือกที่นั่งนะจ้ะ”
(เลือกที่นั่ง)
“ครูจะประกาศตามนี้นะจ้ะ
คิม – วา อลิส – มีเนอร์ว่า บอนส์ – วาง … ฟอล – วี มิเอเล่
– กาย” ครูวีนัสประกาศ
“ฉันนั่งกับนายเนี่ยนะ”
ฟอลและวีพูดพร้อมกัน
“คุณกายหรอ ใครหรอค่ะ
คุณเจน” มิเอเล่ถาม เจน (เจนแอบชอบฟอลแต่ไม่ค่อยชอบมิเอเล่)
“สุดหล่อของโรงเรียนนะ
หล่อมาก หล่อละลาย” เจนพูดอย่างหมดอารมณ์และประชด
“ขอโทษครับ พอดีรถติด
สวัสดีครับอาจารย์วีนัสและ….ใครหรอ?” กาย
ตะลึงในความสวยของมิเอเล่
“สะ…สวัสดีค่ะคุณกาย ฉันชื่อมิเอเล่นะ เป็นเด็กใหม่ ดีใจที่ได้นั่งข้างกันนะ” มิเอเล่พูดอย่างดีใจ
(แต่หารู้ไม่ว่า กาย วี ฟอล
วาและนายชอบมิเอเล่) (มิเอเล่สวยเหมือนนางฟ้าเพราะมีเชื้อสายของวีล่าอยู่)
“คะ…ครับ สะ…สวัสดีครับ กายครับ
เป็นนักฟุตบอลกองกลางโรงเรียนครับ” กายแนะนำตัวเอง
“เอ่อ…คุณกายครับ กรุณานั่งลงเถอะครับ ต่อไปเราจะเรียนวิชาภาษาศาสตร์” วีพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ
“เอ่อ ขอโทษค่ะ คุณวี
ดิฉันขอเปลี่ยนที่นั่งได้ไหมค่ะ” มิเอเล่พูดอย่างไม่เกรงใจ
“เอ่อ…คุณจะไปนั่งไหนละครับ” วีพูดอย่างสงสัย
“เอ่อ…ดิฉันสนิทกับฟอลค่ะ เลยไม่อยากนั่งกับคนอื่นหวังว่าคุณวีคงเข้าใจนะค่ะ
ขอบคุณคุณกายมากนะค่ะ หวังว่าเราคงได้เป็นเพื่อนที่สนิทและรู้ใจกันอีกค่ะ
สวัสดีค่ะ” พูดจบมิเอเล่ก็ลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่งกับวีทันที
ณ บ้านของฟอล
“สวัสดีครับคุณน้า
อิสระ (แม่ของวี)”ฟอลพูดทักทายหมายเลขโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
“เอ่อ…ฟอลจ้ะ จะเป็นการรบกวนไหมถ้าน้าให้วีไปอยู่แล้วก็อยู่ที่บ้านด้วยซัก 1
เดือน ปิดเทอมแล้วนี่ เพราะน้ากับแม่ของฟอลจะไปเที่ยวกันนะจ้ะได้ไหมจ้ะ” แม่ของวีพูด
“อ่า…ครับเชิญเลยครับ เดี๋ยวผมจะออกไปต้อนรับวีอย่างดีเลยครับ แค่นี้นะครับ
สวัสดีครับ” ฟอลพูดประชด
“ใครโทรมาหรอฟอล!?”
มิเอเล่ถามขึ้นอย่างสงสัย
“แม่ของวีนะ จะให้วีมาอยู่ที่นี่
1 เดือน”ฟอลพูดอย่างเจ็บใจ
“อ้าว…แล้วนายไม่ดีใจเหรอ”มิเอเล่สงสัย
“ใครจะไปดีใจ
ยิ่งหึงเธออยู่ด้วย”ฟอลพูดหลุดปากออกมา
“อะ…อะไรนะฟอล”มิเอเล่ถามขึ้นอย่างสงสัย
“เปล่า…นี่คงถึงเวลาที่วีจะมาแล้วละ เธอไปอยู่ในห้องฉันก่อนก็แล้วกัน เครนะ”ฟอลรีบพูดเปลี่ยนเรื่อง
“โอเค”มิเอเล่ตอบกลับ
เวลา 10.00
น.
“ฟอลๆ
เปิดประตูให้ฉันหน่อยสิ ฉันวีเองนะ”วีเคาะประตูอย่างดัง
(แต่คนที่ออกมาไม่ใช่ฟอล)
“โอ๊ย…อะไรกันนี่ คนจะหลับจะนอน มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย ฉันไม่รู้จักแก”คุณลุงที่อยู่ข้างบ้านฟอลตะคอก
“เอ่อ…แล้วฟอลอยู่ไหนครับ”วีถามขึ้นอย่างกลัวๆ
“ฟอลอยู่บ้านตรงข้ามนู่นไปได้แล้วโว้ย”คุณลุงตะคอกใส่วี
“วีๆๆๆๆๆๆๆ
แกไปทำอะไรตรงนั้นฟะ” ฟอลพูด
“อ้าว ฟอลลล” วีพูด
“มาๆเข้าบ้านก่อน
แม่บอกฉันแล้วนะว่าแกจะมาอยู่ที่นี่อ้ะ”ฟอลพูด
“เออๆๆ แม่เร็วตลอด”วีพูด
“ฮัชเช่ย” มิเอเล่ไอ
“เฮ้ย ใครไอว่ะเสียงเหมือนผู้หญิงเลย”วีถามอย่างสงสัย
“เอ่อ…เราเองแหละ”ฟอลแก้ตัว
“ตู้ด ตู้ดๆๆๆๆๆๆ”เสียงโทรศัพท์ของฟอลดังขึ้น
“สวัสดีครับอะไรนะครับแม่จะให้ผมไปเที่ยวอเมริกาหรอครับ
ครับๆแล้วเงินละครับ อยู่บนตู้หรอครับแล้ววีละครับให้วีไปด้วยหรอครับแม่ ครับๆสวัสดีครับ”
ฟอลพูด
“ทำไมอะ”วีถาม
“แพ็กของไปเที่ยวเมกากัน”ฟอลพูด
“อเมริกาหรอ
แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าเลยนะ”วีบอก
“แม่บอกว่าเงินอยู่บนตู้นะ
แต่ฉันว่าถ้าเอาไปซื้อเสื้อผ้า น่าจะไม่พอไปเที่ยวนะ”ฟอลพูดอย่างเครียด
“คุณฟอลค่ะ”มิเอเล่เรียก
“มิเอเล่
เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”วีถามอย่างแปลกใจ
“เอ่อ…พอดีว่าฉันเจอมิเอเล่ที่สวนสาธารณะนะ เอ่อ…ก็เลยพามากินขนมที่บ้านนะ”ฟอลตอบอย่างมีเล่ห์กล
“หรอ เออก็ดีแล้ว
ฉันคิดว่านายกับมิเอเล่อยู่บ้านเดียวกันซะอีก” วีพูดชวนขำ
“เออ…ใช่สิ ใครจะมานอนกับหมอนี่ละ” มิเอเล่กลบ
“อือ…เออๆนายเอาผ้ามายังอ่ะ”ฟอลถาม
“ยังเลยวะ
ตอนนี้กุญแจบ้านอยู่ที่แม่แล้วอะ แล้วแม่ก็ไปเมกาแล้ว”
วีเสียดาย
“ฉันจัดการเองๆๆๆ”มิเอเลาพูด “แต่ฉันขอตัวไปห้องฉันก่อนนะ” มิเอเล่เผลอพูดออกไป
“ห้องเธอ?” วีถามซ้ำ
“เอ่อ ห้องของแม่ฟอลนะ
ขอตัวนะ” มิเอเล่พูดลน
